Een huisarts vertelde me eens dat buikpijn de meest voorkomende klacht is van kinderen die zijn spreekuur bezoeken. De functionele buikpijn (buikpijn waarbij de huisarts geen ziekte, beschadiging en of lichamelijke verklaring kan vinden) is iets wat veel op zijn praktijk voorkomt. Heel jonge kinderen kunnen een pijnprikkel en of onbehaaglijk gevoel vaak nog niet omschrijven en lokaliseren.
Zo kwam deze huisarts, bij een kindje van 2 jaar met buikpijn, er na wat speurwerk achter dat het om een middenoorontsteking ging. Soms ook een lastige zoektocht voor ouders om te achterhalen waar de buikklachten van hun kind vandaan komen. Vooral als blijkt dat het functionele buikpijn betreft. Een zoektocht die veelal tot geen concrete oplossing leidt en waarbij ouders het moeten doen met de melding dat spanning en of stress wellicht de oorzaak is.Â
De buik, volgens het holistisch gedachtengoed een opslagplaats van emoties, prikkels en ervaringen.
De plek waar een kind het gevoel ervaart van onrust, onbehagen en of spanning. Feitelijk een prachtig signaal van moeder natuur maar het kan je ook onzeker maken als ouders, of soms zelfs bij het kind voor nog meer spanning en stress zorgen waardoor de buikpijn verergerd. De kunst zit wat mij betreft in een manier om de buikpijn serieus te nemen, hem als signaal te gebruiken, er naar te kijken en te luisteren, te onderzoeken maar bovenal een kind te leren dat het voor een groot deel zelf de regie heeft over hoe het zich voelt. Sommige spanningen worden grotendeels veroorzaakt door spookbeelden die er in werkelijkheid niet blijken te zijn.
Gedachten die met een kind aan de haal zijn gegaan, maar die in werkelijkheid niet blijken te bestaan, of veel minder erg zijn dan in hun beleving. Het idee van het doucheputje waarin het kind bang is met het badwater weg te stromen. Allerlei angsten kunnen bij een kind te revue passeren. De één grote dan de ander. Voor het ene kind erger dan voor het ander. Veel (hoog)gevoelige kinderen hebben er moeite mee hun onrust te relativeren, te ordenen. Logisch ook, er komt zoveel aan prikkels binnen op een dag dat het niet gemakkelijk is alles een plekje te geven en vervolgens weer los te laten.
Ik zie het ook veel in mijn kinderyogalessen. Kinderen die in mijn les komen en bol staan van allerlei indrukken en prikkels, opgedaan tijdens de (school)dag en buikpijn hebben. Wij als ouders/verzorgers/opvoeders/docenten kunnen ze daar bij helpen. Dat is ook nodig. De maatschappij is vandaag de dag niet alleen voor ons volwassenen een bolwerk van hectiek, we slepen (onbedoeld vaak) onze kinderen daarin mee. De week is volgepland en onze kinderen worden blootgesteld aan veel prikkels. Daar waar er vroeger nog boomhutten werden gemaakt, werd gehinkeld en met poppen werd gespeeld heeft nu de (social) media en het beeldscherm de overhand. In sommige gevallen meer dan een kind aan kan. Een kind heeft (in mijn beleving) spel, rust en persoonlijke aandacht nodig om zijn dag te verwerken, zijn belevingen te delen en zijn onrust te relativeren.
TOP! Kan een boekje zijn wat daarbij kan helpen. Samen, met oprechte aandacht, kijken naar wat een kind bezig houdt, wat zijn zorgen en of (onverwerkte) emoties zijn en het leren om aan de hand van een 3-stappenplan daar de regie over te krijgen. Een mooie liefdevolle reis van Yogi (de olifant die het gevoel symboliseert) en Stip (symbool voor het verstand) die ik elke ouder en kind gun!
