Het Protocol dyscalculie; Diagnostiek voor gedragsdeskundigen en rekenprofessionals (Protocol dyscalculie) zet uiteen hoe onderzocht kan worden of bij een leerling dan wel volwassene sprake is van dyscalculie. Hiertoe wordt in diagnostisch onderzoek nagegaan in hoeverre wordt voldaan aan de drie criteria die in gezamenlijkheid de diagnose dyscalculie bepalen: criterium van ernst, criterium van discrepantie en criterium van didactische resistentie. In het protocol wordt de onderkennende diagnostiek uitgewerkt (aan de hand van de drie genoemde onderkennende criteria). Ook wordt de verklarende diagnostiek uitgewerkt (aan de hand van primaire en secundaire verklarende factoren). Daarnaast wordt de indicerende diagnostiek uitgewerkt. De instrumenten en diagnostische beslissingen die aan de drie criteria ten grondslag liggen, worden uitvoerig beschreven.

Het Protocol dyscalculie bevat theoretisch en empirisch verantwoorde richtlijnen en biedt suggesties welke variabelen met welke tests en toetsen onderzocht kunnen worden. Het is al met al een uitgebreide inventarisatie en is vooral bedoeld om de gedragsdeskundige en rekenprofessional handvatten te bieden verantwoord (proces)diagnostisch onderzoek te doen. Tegelijkertijd geeft de uitwerking aan hoe complex dyscalculie-onderzoek is. In de bijlagen is onder andere een voorbeeldcasus uitgewerkt volgens het HGD-model.

Het Protocol dyscalculie is een onmisbaar instrument voor de gedragsdeskundige en rekenprofessional wanneer in de praktijk de vraag wordt gesteld of bij een persoon, die zwak is in rekenen, wellicht sprake is van dyscalculie. Ook voor rekenprofessionals in het onderwijs, die geen gedragsdeskundige zijn, biedt het protocol veel waardevolle informatie. Vooral de uitwerking van het rekenprocesonderzoek biedt inzicht in hoe een onderzoek op rekentaakniveau bij een leerling uitgevoerd kan worden. Een dergelijk rekenprocesonderzoek laat zien wat de zone van naaste rekenontwikkeling van een leerling is en welke instructiebehoefte passend is bij die leerling.