“Als je doet wat je leuk vindt hoef je nooit te werken” Van een aantal van de leukste dingen die ik kan bedenken heb ik er van twee mijn beroep kunnen maken: reizen en schrijven. Dankzij mijn baan als stewardess heb ik veel van de wereld gezien. En na een aantal jaren gevlogen te hebben zag ik een mogelijkheid het vliegen te combineren met schrijven. Cabinebemanning weet namelijk altijd waar je moet zijn in een (hoofd)stad en dat was gouden informatie voor het lifestyle magazine waar ik voor schreef. Maar niet alleen lifestyle magazines ook voor opinie/economie tijdschriften ging ik graag op pad want de zakenreiziger gaat ook uit eten als hij in het buitenland is. Het idee voor mijn eindreportage voor de opleiding journalistiek voor academici die ik was gaan volgen in die tijd, kwam ook dankzij het vliegen. Ik schreef over het succes van een dansschool in de townships van Kaapstad die grotendeels gefinancierd wordt door ‘wings of support’; een organisatie door vliegend personeel die zich inzet voor ontwikkelingsprojecten (scholen, weeshuizen, opvangcentra) op ons routenetwerk. De ‘geheime’ restaurantjes en ‘authentieke’ koffietentjes zijn vandaag de dag een stuk makkelijker te achterhalen dan 15 jaar geleden. Al lopend door een stad, gewapend met een smartphone, google je jezelf binnen de kortste keren naar het restaurant van je keuze. Daar heb je geen tijdschrift meer voor nodig. Het zal er ongetwijfeld mee te maken hebben dat de meeste tijdschriften waar ik voor schreef dan ook (helaas) niet meer bestaan. Toen mijn zoon 8 jaar geleden werd geboren ging al mijn liefde en aandacht naar hem toe. Het liefst wilde ik gewoon thuis zijn en helemaal niet reizen of schrijven. Ik vond weggaan niet meer leuk, maar gelukkig wenden we er op den duur allebei aan. Voor schrijven had ik even geen tijd meer, maar wel om (voor) te lezen. Aangezien baby’s toch nog niet door hebben wat je voorleest, las ik het ’t eerste jaar alleen de krant voor, zo had ik er zelf ook nog wat aan, maar langzamerhand stapten we over op het prentenboek. Mijn zoon en ik bleken precies dezelfde smaak te hebben. Sommige prentenboeken vonden we meteen geweldig en reuze grappig andere vonden we stom of we zagen er de humor niet van in. Ik besloot zelf eens een poging te wagen en schreef een verhaaltje voor het slapen gaan. Op internet vond ik een illustrator die er mooie tekeningen bij maakte. (Eerst Nikki Smits en later Lisa Wiersma). Inmiddels zijn we drie boeken verder en is mijn zoon het genre prentenboek ontgroeid. Toch las ik het begin dit jaar nog voor in zijn klas, omdat ik wilde zien hoe oudere kinderen reageren op een prentenboekverhaal met een boodschap voor alle leeftijden en van alle tijden. Zo ongeveer de helft van de acht jarigen vond het nog steeds leuk, anderen waren hier nu echt te groot voor (vonden ze zelf). Er komt nog één laatste prentenboek, dan is de serie klaar. Of ik ooit een poging waag om iets te schrijven voor oudere kinderen weet ik nog niet. Voorlopig schrijf en vlieg ik nog even lekker zo door!